Anna Rygaard: onder de indruk van wat er gebouwd is
Op 5 oktober van dit jaar vloog ik met mijn vader Steffan via Nairobi naar Lusaka. Mijn vader is geboren en opgegroeid in Zambia en ik vond het heel erg leuk om nu eindelijk eens te zien waar hij woonde. We werden van het vliegveld opgehaald door Andy Anderson, de beste vriend van mijn Deense opa. Andy woont al heel lang in Lusaka. De eerste twee nachten logeerden we in zijn huis.
Nadat we enkele dagen op safari waren geweest in South Luangwa vlogen we terug naar Lusaka om vervolgens naar Tamarind camp te gaan, vlakbij Namoomba, waar ProjectsNow veel goede dingen heeft gedaan. Het was een rit van ongeveer vier uur. Toen we aankwamen bij de school in Namoomba, die ProjectsNow heeft gebouwd, stonden alle schoolkinderen ons op te wachten. Ze keken heel blij. Waar je ook bent in Zambia, iedereen kijkt blij en zwaait naar je. We kwamen onderweg schoolkinderen tegen die naar huis aan het lopen waren. We gaven ze een lift. We hadden stroopwafels en eierkoeken meegenomen voor de kinderen. Ze waren er blij mee. Ik was erg onder de indruk van wat ProjectsNow allemaal heeft gebouwd in Namoomba. Een school, plekken voor de leraren om te wonen, een waterput met pomp en een kraamkliniek. De leraren willen nu graag een gebouw voor een middelbare school laten bouwen. Misschien wordt dat wel het volgende project.
Tegen de tijd dat ik weer terug moest naar Nederland, wist ik dat ik verliefd was geworden op Zambia. Wat een prachtig land, zo anders dan hier, met hele lieve mensen. En er is nog zoveel werk te doen. Ik wil daaraan meehelpen en kan niet wachten tot mijn volgende reis naar Zambia.
Ella Sikkens: secondary school mogelijke oplossing voor uitval onder meisjes
Afgelopen zomer ben ik met mijn ouders in Zambia geweest. We hebben een bezoek gebracht aan de dorpjes Namoomba en Bbakasa. Ik vond het heel indrukwekkend om dit mee te maken en te zien hoe anders de cultuur daar is in vergelijking met onze Europese cultuur.
We zijn bij het schooltje in Bbakasa geweest en daar hebben mijn vader en ik allebei een lesje gegeven. Ik heb de docent wiskunde, die ook aardrijkskunde en geschiedenis geeft, geholpen met rekenles geven aan kinderen uit ‘grade two’. Het was een leuke ervaring om deze lieve kinderen les te geven en het was mooi om te zien dat ondanks de beperkte middelen, ze heel leergierig waren en de leerkrachten heel enthousiast.
Wat ik moeilijk vond om te horen was dat er vooral bij de overgang van primary school naar secondary school veel uitval is onder meisjes. Vanwege de grote afstand naar de secondary school kunnen ze niet thuis blijven wonen en worden ze vaak ondergebracht in huisjes vlakbij de school zonder ouderlijk toezicht. Hierdoor worden ze makkelijk prooi voor jonge mannen en raken veel meisjes snel zwanger, waardoor ze hun school niet kunnen afmaken.
In de vergadering met de ProjectsNow dorpsraad kwam dan ook naar voren dat ze heel graag een eigen secondary school zouden willen beginnen in Bbakasa. Vanuit het perspectief van de meisjes ben ik het daar ook zeker mee eens, maar ik zie in dat het nog wel een paar jaar kan duren voordat dit project realiteit zal worden.
Echter, ik heb goede hoop voor de twee dorpjes en voor ProjectsNow en het lijkt me heel leuk om over een paar jaar nog een keer terug te komen.
Bo Wilpshaar: voetbal als verbindende factor
Samen met mijn ouders, mijn broer en oom Wim ben ik deze zomer naar Zambia gegaan. Wim is de oudste broer van mijn vader. Hij leidde ons vijf dagen rond in de dorpjes Bbakasa en Namoomba waar we hebben kunnen zien wat ProjectsNow heeft gedaan voor de gemeenschap. Voor mij is dit een vakantie die ik nooit zal vergeten, want je hoort wel vaak over het continent Afrika maar het heeft vele gezichten en dat heb ik allemaal mogen meemaken. Het was wel zwaar vanwege alle nieuwe indrukken die ik opdeed elke dag. Zo heb ik ook les gegeven op de school.
Het hoogtepunt voor mij was meedoen met het voetbaltoernooi in het dorp dat speciaal voor ons werd georganiseerd. Voetbal kan een dorp bij elkaar krijgen. Het moment dat ik voor mijn vader in het veld ging begon iedereen te juichen. Dat maakte dit moment nog mooier. Het was ook heel erg gezellig en het voelde even als een eenheid toen we daar waren en iets minder als westerling met de dorpelingen. Het was wel lastig om vaders met hun kinderen te zien die net wat te diep in het glaasje gekeken hebben. Want ze kunnen dan soms onverwachts reageren. En het geeft het kind ook een slecht voorbeeld.
Projectsnow heeft al veel gedaan voor de twee dorpen en dat is echt geweldig om te zien. Maar misschien is het ook een idee om een Johan Cruijff court daar te plaatsen, want deze courts zijn hufterproof en kunnen daarom lang mee. Ik heb gezien dat voetbal heel belangrijk is voor iedereen en dat andere problemen even minder belangrijk zijn. Wim stelde ons voor aan de arts van het nationale voetbalteam. Toen Wim vroeg wat Projectsnow nog meer kon doen antwoordde hij: voetbal en dit was serieus bedoeld. Daarom hoop ik over vijf jaar een Johan Cruijff court te zien.
Verder hoop ik dat er over vijf jaar een elektriciteitsaansluiting voor de school en de twee dorpen komt. De elektriciteit wordt maar een paar kilometer verderop door een enorme waterkrachtcentrale opgewekt. Hier zijn we ook geweest. Nu wordt de omgeving ontbost om houtskool te maken om te koken en dat zou met elektriciteit opgelost zijn. Ook de toekomst voor de kinderen ligt in de online wereld en als kinderen daar mee leren werken hebben ze een grotere kans op een baangarantie.
Ik ben heel erg trots op ProjectsNow en hoop dat de dorpen snel grote stappen voor zichzelf gaan zetten.
